Rody ziemi łukowskiej – Hemplowie – cz VI

ANTONI HEMPEL
(1921-2001)

Najmłodszy syn Aleksego i Jadwigi z Rzeczyckich urodzony w 1921 w Tuchowiczu. W 1939 próbował wraz z kuzynem Stanisławem dostać się do wojska, ale ponieważ było ono w rozsypce powrócił do Tuchowicza. W 1943 ukończył liceum rolnicze w Czernichowie, po czym objął funkcję praktykanta w Mysłowie, koło Żelechowa – kilkanaście kilometrów od rodzinnego majątku. W latach 1943-44 był członkiem AK, a później Kierownictwa Dywersji AK (Kedyw) dowodzonego przez „Ostoję”. Oddział stacjonował w Jacie. Antoni, ps. „Rączy”, pełnił funkcję zwiadowcy plutonu konnego w stopniu ułana. Od właściciela Mysłowa – Chwaliboga otrzymał konia należącego wcześniej do gen. Jarnuszkiewicza.
Hempel brał udział w wielu akcjach dywersyjnych, m.in. w likwidacji pociągu w Sarnowie czy w ataku na pobliski majatek Kujawy.
W sierpniu 1944 został zatrzymany przez władzę radziecką i wcielony do Ludowego Wojska Polskiego.
Po ukończeniu szkoły podoficerskiej 4. Dywizji Piechoty im. J. Kilińskiego brał udział w ofensywie w 1945 wyzwalającej Warszawę. Przeszedł szlak bojowy przez Wał Pomorski do Berlina, brał udział w cieżkich walkach o Kołobrzeg.
Po wojnie ukończył, ze stopniem podporucznika, szkołę oficerską.
W 1946 walczył z bandami UPA.
Później kontynuował karierę wojskową będąc dowódcą szkoły podoficerskiej, wykładowcą w szkole oficerskiej i zdobywając w 1959 roku stopień majora.
Pracował społecznie w dziedzinie sportu, był prezesem kilku klubów sportowych. W 1972 roku z jego inicjatywy powstał pierwszy w Polsce ośrodek badawczy budowy i pielęgnacji trawników sportowych. Jego osiągnięcia cieszyły się zainteresowaniem zagranicą.
Został odznaczony Krzyzem Kawalerskim Polonia Restituta, Krzyżem Partyzanckim i innymi odznaczeniami i wyróżnieniami.
Zmarł w 2001 roku i jest pochowany w Tuchowiczu.