admin
Franciszek Wojnarowicz -pilot z Wólki Zastawskiej
Franciszek Wojnarowicz
www.niebieskaeskadra.pl
Franciszek Wojnarowicz urodził się 23 marca 1908 w Wólce Zastawskiej. Jego rodzicami było Antoni i Franciszka z domu Popieluch W 1929 roku ukończył państwowe gimnazjum im. Króla Władysława Jagiełły w Płocku, gdzie zdał maturę. Continue reading
Z dziejów ciemnoty – Zamawianie i leczenie chorób u ludu ziemi Łukowskiej.
Antoni Golec „Antosiek” XIX- wieczny znachor
Nasz chłopek lub szaraczek (szlachcic posiadacz kilkomorgowy), boi się nadzwyczaj lekarzy, szpitali i apteki,więc w razie choroby udaje sie czasami o kilka lub kilkanaście mil do zamawiacza inaczej zwanego znachorem, wróżem lub zaszeptywaczem.
Nie poznawszy bliżej tego rodzaju ludzi, sądziliśmy, że znane im są pewne praktyczne środki lub znajomość leczniczych ziół, tymczasem badając ich bliżej dowiedzieliśmy się, że wszelkie choroby i dolegliwości dzielą oni na kategoryj: wiater trącił, różą się zgniewała z kołtunem (plica polonica), kołtun zwija się i żąda się i t.p. Continue reading
Ustawa dekomunizacyjna – tablica w Staninie
Tablica na dawnym komisariacie MO w Staninie.
W ramach tzw. ustawy dekomunizacyjnej z przestrzeni publicznej do 31 marca miały zniknąć m.in. pomniki i tablice, propagujące komunizm i inne ustroje totalitarne. Na Liście istniejących obiektów mogących propagować komunizm na terenie gmin woj. lubelskiego sporządzonej w Lubelskim Urzędzie Wojewódzkim znalazło się kilka tablic i pomników z powiatu łukowskiego. Obok tak znanych obiektów jak pomnik partyzantów polskich i sowieckich w Jacie (tzw. „czerwony pomnik”) napisem „Pamięci polskich i radzieckich partyzantów zgrupowanych w tych lasach w latach 1942-1944 walczących z hitlerowskim okupantem. Społeczeństwo Ziemi Łukowskiej – 1969” , pomnik na terenie parku miejskiego przy ul. Dr A. Rogalińskiego w Łukowie z napisem „Bohaterskim żołnierzom Armii Radzieckiej i Polskiej poległym w walkach o wyzwolenie Ziemi Łukowskiej – Łukowianie z okazji 1000 lecia państwa Polskiego” czy płyta na frontowej ścianie budynku starostwa z napisem „Bojownikom o wolność i demokrację ludową w Polsce. W dniu Święta Pracy, Łukowianie. Łuków 1 maja 1947 r.” znalazła się też tablica na dawnym budynku komisariatu milicji a później ośrodka zdrowia w Staninie.
Napis na tablicy głosi:
| Continue reading |
Żdżary – zarys dziejów
„Boże Błogosław Mieszkańcom Żdżar”. Fot. Marek Domański.
Geneza nazwy
Wieś Żdżary wzięła swoją nazwę od sposobu, w jaki powstała. A był on typowy dla wielu ówczesnych miejscowości. Polegał na wypaleniu otaczających teren drzew, a na powstałym pogorzelisku utworzeniu gruntów pod uprawy rolne. Sąsiedztwo otaczających wieś lasów, w tym m.in. rezerwatu Jata, zdaje się potwierdzać tę teorię. Continue reading
Dąbie – zarys dziejów
Tak żyli nasi przodkowie w… Wierzejkach
O wsi Wierzejkach. Miło doprawdy odczytywać takie wiadomości, jakie nadesłał nam o swej wsi sołtys z Wierzejek, Jan Płodowski. Wieś ta leży w parafji Trzebieszowskiej, powiecie Łukowskim, gubernji Siedleckiej. Składa się ona z 47-miu gospodarzy, samej szlachty cząstkowej. Jest to więc wieś duża, a jednak od kilku już lat karczmy w niej niema i wódki nie piją wcale. Na chrzcinach, weselach i pogrzebach gospodarze częstują gości kufelkiem piwa takiego, co to rozumu nie odbiera, podają kawę, herbatę, a czasami i winko znajdzie się na stole. W karnawale tego roku odbyło się tam siedem wesel, a wódeczki na żadnem nie było wcale. Gdyby zaś przełożony wesela i chciał kiedy poczęstować tym podłym trunkiem gości z innych okolic przybyłych, którzy nie rozumieją zabawy bez gorzałki, to musiałby chyba flaszkę przed swymi sąsiadami w kieszeni chować, jakby jaki fant kradziony.
Po domach też w Wierzejkach jest spokojnie i każdemu czas mile płynie. Małżonkowie żyją w zgodzie i miłości wzajemnej. Tu ojciec rodziny w podeszłym wieku odpoczywając po pracy gospodarskiej uczy dziatwę czytać i pisać; tam matka pokazuje swym córkom, jak piękne płótna wyrabiać, jak szyć, a gdy czas pozwala, to i wyszywać, i szydełkiem robić uczy.
Wszyscy stateczniejsi ludzie nie pozwalają młodzieży zabawiać się czymkolwiek szkodliwym. Jak tylko ujrzy kto młodzika z papierosem, to zaraz daje o tem znać sołtysowi, a ten na karę skazuje. Starzy też wystrzegają się palić na ulicy i jeden drugiego nawzajem przestrzega, aby nikt z ogniem po wsi nie chodził.
W każdą niedzielę i w święta idą wszyscy, i starzy i młodzi, do kościoła parafjalnego w Trzebieszowie, gdzie służbę Bożą pełni ksiądz proboszcz i dwóch wikarych. Wysłuchawszy w kościele mszy świętej i nauk wracają spokojnie do domu. Tu młodzież nie zajmuje się żadnemi zbytkami, tylko śpiewa pieśni, a starzy to radzą o różnych, rzeczach, to czytają jaką książkę lub Gazetę Świąteczną.
Znajdą się, co prawda, w Wierzejkach pomiędzy tymi 47-miu gospodarzami i tacy, o których tego wszystkiego, co tu napisano, powiedzieć nie można; ale takich jest niedużo, więc może Bóg da, że i oni przecież nie zechcą być gorsi od całej wsi. Pisarz Gazety spodziewa się, że i oni zaczną niedługo żyć tak samo uczciwie i przykładnie, jak ich sąsiedzi, a inne wioski, do których ta wiadomość doleci, pójdą w ślady wsi Wierzejek.