parafia
Eugeniusz Domański – tuchowicki organista
Eugeniusz Domański był w latach 1934-67 organistą w Tuchowiczu. Pracował także społecznie – udzielał się m.in. w miejscowej Ochotniczej Straży Pożarnej. Zapisał się w pamięci parafian jako niezwykle elegancki mężczyzna. Niektórzy do dziś wspominają kalikowanie podczas mszy.
Historię organisty, który spędził w Tuchowiczu 33 lata przypominamy dzięki dokumentom i zdjęciom zachowanym u jego wnuka Adama, a także wspomnieniom parafian. Continue reading
Translokacja stanińskiego kościółka
Drewniany kościół pw. Trójcy Świętej w Staninie przez ponad 260 był nieodłącznym elementem architektonicznym wsi a przez ponad 235 lat stanowił centrum życia duchowego parafii. W 2009 roku świątynię przeniesiono do Pratulina,gdzie pełni funkcję ośrodka dokumentacji i muzeum Męczenników Podlaskich.
Continue reading
Tajemnica tuchowickiego medalika
Kilkanaście lat temu, w swoim ogródku,mieszkanka Stanina znalazła medalik wybity w 1882 roku. Continue reading
Pątniczka z Radoryża
Feliks Boruń – XIX wieczny pielgrzym. Kalendarz dla ludu polskiego na rok zwyczajny 1863
Ludzie pielgrzymowali od stuleci, zanosząc swoje prośby i błagania do Boga, Matki Bożej i świętych, czy też pokutując za grzechy. Swoje podróże odbywali zarówno do miejsc świętych w Polsce, jak i zagranicą odwiedzając m.in Ziemię Świętą, czy Rzym.
Pielgrzymowali w grupach lub samotnie, często jedynie o chlebie i wodzie. Podróże trwały miesiącami, a pątnicy zatrzymywali się czasami na dłużej, żeby zarobić pieniądze na dalszą podróż.
Jednym z najbardziej znanych polskich pielgrzymów XIX wieku był Feliks Boruń, który odbywał pielgrzymki zarówno do Częstochowy jak i do Rzymu czy Paryża. A jego historia została opisana przez Walerego Wielogłowskiego w utworze „Podróż do Rzymu i Paryża odbyta w roku 1861 przez Feliksa Borunia, włościanina wsi Kaszowa pod Krakowem”
Najsłynniejszą pątniczką z ziemi łukowskiej była Magdalena Kotowska (właściwie Kot) z Fiukówki w parafii Radoryż Kościelny.
Mord w Wandowie
Parafia Wandów jest jedną z młodszych na terenie ziemi łukowskiej. Parafia powstała w 1925 a rok później zakupiono stary browar, gdzie urządzono prowizoryczną kaplicę. Zbierano fundusze na zakup ziemi i budowę świątyni. Inicjatywę tę wspierał wojewoda lubelski Antoni Remiszewski, ofiarowując na ten cel 10 tys zł.
Ziemia Lubelska nr 60/1928
O początkach parafii w Jedlance.
Parafia w Tuchowiczu należała do jednych z najstarszych i najrozleglejszych na ziemi łukowskiej. Swym zasięgiem obejmowała tereny graniczące z parafiami Stoczek i Łuków. Od początku jej istnienia obejmowała także tak odległe tereny jak Radoryż. Z biegiem czasu wyodrębniały się z niej inne parafie znacząco zmniejszając jej obszar.
Na początku XX wieku podczas wizyt duszpasterskich zauważono niekorzystne położenie kościoła względem wsi należących do parafii – większość wsi leżała w jednej linii, w kierunku Stoczka i sprawiało to, że parafianie musieli przybywać na nabożeństwa nawet po 10-14 wiorst (1 wiorsta 1066 metrów) w jedną stronę. Postanowiono wydzielić kolejną parafię. Wybór padł na Jedlankę – położoną mniej więcej w połowie drogi między Stoczkiem a Tuchowiczem.
Parafię erygowano w maju 1928 roku. Staraniem parafian, na gruncie podarowanym przez Teofila Piotrowskiego właściciela majątku Kokoszka. Także inni mieszkańcy Jedlanki nie szczędzili swojej ziemi, żeby wspomóc budowę niezbędnych budynków dla plebana. Do nowej parafii należały Jedlanka, Chrusty, Aleksandrówka, Lipniak, Piaski i Szyszki.